Chapter 5

L'amour ne voit pas avec les yeux, mais avec l'âme.

Wybiegłam z hotelu o mało nie przewracając chłopaka, który akurat wchodził do środka. Przeprosiłam go od razu i pobiegłam w kierunku plaży. Slalomem omijałam ludzi, którzy jak na złość szli w przeciwnym kierunku i z każdym kolejnym krokiem wydawało mi się, że było ich coraz więcej. Ominęłam wielką wycieczkę z przewodnikiem, który opowiadał coś o zabytku, który oglądali z lewej strony. Przebiegłam na zielonym świetle przez pasy i znalazłam się wreszcie na plaży.

Słońce chyliło się ku zachodowi. Plaża powoli pustoszała, a przynajmniej takie odniosłam wrażenie. Nie potykałam się o porozrzucane dziecięce zabawki, czy rozłożone obok siebie koce, które tarasowały mi przedtem drogę.

Biegłam brzegiem przy akompaniamencie Beyoncé i jej „Single Ladies”. Nie mogłam przestać myśleć o Santiago i dzisiejszym spotkaniu. Analizowałam każde jego słowo i doszłam do wniosku, że dość szybko doszedł do siebie po informacji, że ma dorosłą córkę. Oczywiście widać było, że dalej jest w szoku i wypytywał mnie dosłownie o każdy szczegół z mojego życia. Był ciekaw, ja również.

Sama wypytywałam go o jego życie, o którym opowiadał mi z wyraźnym znudzeniem. Zastanawiało mnie jego podejście do swoich dziewczyn. To jak powiedział mi, że nie wiąże przyszłości z obecną partnerką trochę mnie zdezorientowało. Jak mógł coś takiego powiedzieć? Przecież skoro się z nią spotykał to mimowolnie układał sobie z nią życie. Tak otwarcie mówił o swoim imprezowym stylu życia i panienkach, które przewinęły się przez jego drzwi. Doszłam do wniosku, że nie traktował mnie jak córki, lecz jak koleżankę, ponieważ takie informacje zostawia się raczej dla siebie, a nie chwali się dzieciom. Tylko jak mógł mnie traktować jak córkę? Znał mnie dwadzieścia cztery godziny i w zasadzie opierał się tylko na tym, że moja matka była w stu procentach przekonana o jego ojcostwie. Mógł zareagować gorzej i to o wiele. Nie musiał w ogóle ze mną rozmawiać, ale jednak to zrobił co mnie chyba jeszcze bardziej zaskoczyło.

Biegnąc brzegiem zauważyłam znajomą sylwetkę biegnącą z naprzeciwka. Im był bliżej, tym byłam bardziej pewna, że to Álvaro. Kiedy dostrzegłam jego niebieskie tęczówki nie miałam żadnych wątpliwości.

- A co Ty tu robisz? – przywitał mnie szerokim uśmiechem i całusem w policzek. Zatrzymałam się by złapać oddech i wyjęłam z uszu słuchawki.

- To samo co Ty. – wskazałam na jego buty do biegania.

- Jesteś smutna. Co się stało? – złapał mnie prawą ręką za ramię i przyjrzał mi się uważnie.

- Nic… tylko… - nie miałam pojęcia dlaczego z obcymi ludźmi potrafię rozmawiać na najbardziej intymne tematy, a z rodziną czy przyjaciółmi nie. Usiedliśmy na piasku i opowiedziałam mu pokrótce co się wydarzyło. Nie mogłam powstrzymać łez, które mimowolnie spłynęły mi po policzkach.

- Proszę, nie płacz. – otarł mi szybko mokre policzki, ale nie cofnął z powrotem ręki. – Myślę, że powinienem… - nie dokończył tylko zamknął mi usta w pocałunku. Nie odepchnęłam go, co jeszcze bardziej mnie zaskoczyło. Całował mnie coraz bardziej pewnie, a ja na każdy pocałunek odpowiadałam tym samym. Moje serce szalało, jak chyba wszystkie wnętrzności. - …jakoś odwrócić Twoją uwagę. – zaśmiał się głośno widząc moją minę. Bałam się na niego spojrzeć, ale nie miałam wyjścia, ponieważ w dalszym ciągu dotykał mojego policzka. – Nie chcę, żebyś płakała z takiego powodu.

- Czy odnalezienie ojca to nie dobry powód? – odtrąciłam jego dłoń, która opadła na moje ramię. – Myślę, że to doskonały powód by płakać. Zwłaszcza, że przez dwadzieścia dwa lata myślałam, że moim ojcem jest ktoś zupełnie inny.

- Źle mnie zrozumiałaś. – przejechał dłonią od mojego ramienia po łopatki i delikatnie mnie do siebie przyciągnął. – Płacz tu nic nie pomoże, ale mimo wszystko nadzieję, że już lepiej się czujesz.

- Wprost wyśmienicie. – syknęłam. Denerwowało mnie jego podejście. Wiem, że chciał dobrze, ale nie potrzebnie tak naciskał. I ten pocałunek!

- Nie złość się na mnie. Przepraszam, że Cię pocałowałem. – miałam wrażenie, że wszystkie moje myśli są dla niego znane. – Twoje oczy mówią więcej niż myślisz. – podniósł lekko kąciki ust.

- Nie musisz za to przepraszać. Faktycznie odwróciłeś moją uwagę od ojca. – zaśmiałam się cicho pod nosem.

- Ale nie tylko dlatego chciałem Cię pocałować. Nie tylko, żeby odwrócić Twoją uwagę. – podniósł się z miejsca i podał mi rękę, by pomóc mi wstać. Skorzystałam z jego pomocy i o mało nie uderzyłam nosem o jego tors, który znalazł się w niebezpiecznej dla mnie odległości. Zrobiłam krok w tył i wyrwałam dłoń z jego lekkiego uścisku. Brunet uśmiechnął się na wyraz mojej twarzy. – Mogę Ci towarzyszyć w dalszym joggingu?

Zgodziłam się, choć niechętnie. Ciężko było nam się zgrać. Raz on biegł szybciej, raz ja. Biegliśmy obok siebie, nie odzywając się ani słowem. Ten pocałunek był przerażająco przyjemny. Nie mogłam przyznać, że tego nie chciałam, ponieważ nie odepchnęłam go, a nawet trzymałam za koszulkę i przyciągałam do siebie. Co we mnie wstąpiło? Znałam go od trzech dni i już pozwalałam mu się całować? Nie byłam święta, robiłam dużo gorsze rzeczy, ale nie chciałam tak zaczynać tej znajomości. Zbyt bardzo go lubiłam, by to szybko zepsuć.

- Będziecie na meczu? – odwrócił się do mnie przodem i biegł przez chwilę tyłem.

- Tak, dostałyśmy bilety od Sergi’ego. – biegł przede mną przez co mogłam obserwować każdy pracujący jego mięsień. Był diabelnie dobrze zbudowany i wysportowany. Jego sportowa koszulka opinała jego mięśnie, które eksponowane były przy każdym kolejnym krokiem.

- Nie patrz na mój tyłek! – zaśmiał się głośno.

- Imbécile. – fuknęłam pod nosem.

- I uwielbiam jak mówisz po francusku. – zerknął na mnie przez ramię i pocałował uśmiech. Działało mi na nerwy to jak bardzo mnie pociągał. Każdy centymetr jego ciała sprawiał, że zawracało mi się w głowie, a pocałunek jeszcze bardziej utwierdził mnie w przekonaniu, że nie jest mi obojętny.

- Ugh! – wyminęłam go i biegłam przed nim. Po kilku docinkach na temat mojej pupy, uznałam jednak, że lepiej biec za nim i mieć święty spokój.

Po drodze zatrzymałam się przy jednym ze straganów, by zakupić wodę. Byłam zmęczona, a temperatura wcale nie spadała mimo, że dochodziła dwudziesta. Nie spodziewałam się, że będę obserwować zachód słońca w towarzystwie Álvaro, który nie odstępował mnie nawet na krok. Kiedy przestał gadać głupoty i zaczął opowiadać o swojej grze w Swansea, był całkiem znośny. Oczywiście nie wspominaliśmy już o naszym pocałunku. Czułam, że mój żołądek się ściska za każdym razem gdy posyłał mi zalotny uśmiech. Wywierał na mnie dziwne wrażenie, ale lubiłam z nim przebywać.

Odprowadził mnie pod hotel i ponownie próbował się umówić na randkę. Zaproponowałam, by powtórzyć jutro bieganie w tym samym miejscu i o tej samej porze. Zgodził się, choć przyznał, że wolał coś bardziej romantycznego. Stwierdziłam od razu, że nie ma niczego bardziej romantycznego od biegania na plaży przy zachodzącym słońcu.

- Cześć, mamo. Właśnie wróciłam do hotelu. – odebrałam swój dzwoniący telefon tuż po przekroczeniu progu pokoju.

- Nie dzwoniłaś do mnie. Chcę wiedzieć wszystko. – powiedziała z naciskiem na ostatnie słowo.

- Spotkałam się dziś z nim. Rozmawialiśmy naprawdę długo. – westchnęłam i usiadłam na łóżku. – Jest w porządku, a przynamniej wydaje się taki być.

- Jak zareagował na to wszystko? – odezwała się po dłuższej chwili milczenia.

- Był w szoku i nadal jest. – opowiedziałam jej pokrótce nasze pierwsze spotkanie w jego klubie i o tym jak udawałyśmy, że poszukujemy pracy. Uwzględniłam również to, że nie uwierzył mi i kazał wyjść, dopiero wieczorem dostałam od niego wiadomość tekstową.

- Jak wygląda?

-  Z tego co mi opisywałaś to w zasadzie w ogóle się nie zmienił. Wysoki brunet, włosy trochę pokręcone, zielone oczy. Chuderlawy, ale nie jakoś specjalnie… czemu nie powiedziałaś mi o jego zespole rockowym?

- Nie było o czym mówić. Dalej grają?

- Nie, już od jakiegoś czasu nie. Otworzył klub w centrum o nazwie Óphelie… - odpowiedział mi głośny szloch matki, która nie potrafiła się uspokoić. – Mamo, nie płacz.

- Pytał o mnie?

- Tak. Spytał czy jest możliwość, żeby się z Tobą spotkać. Opowiedziałam, że w najbliższym czasie pewnie nie, ale kiedyś…

- I dobrze odpowiedziałaś. Póki co nie mam ochoty by się z nim widzieć. – fuknęła do słuchawki wyraźnie poirytowana. – A poza tym?

- Biegałam dziś na plaży. Miri jeszcze nie wróciła, miała iść się przejść na zachód słońca. A poza tym poznałyśmy pierwszego dnia fajnych chłopaków. Grają w piłkę i dali nam bilety na swój mecz.

- Oh, ma chérie. – westchnęła głośno. – Tylko bez szaleństw. Błagam Cię. I tak wystarczająco odchodzę od zmysłów, że jesteście same w Barcelonie.

- Jesteśmy na wakacjach, maman. – zaśmiałam się. – To chyba normalne, że poznajemy nowych ludzi.

- Nicholas pyta gdzie jest Mirielle. – usłyszałam podniesiony głos brata który po chwili wyrwał mamie telefon z ręki.

- Cześć, Charlie. Czy jest gdzieś w okolicy Miri? Chciałbym z nią porozmawiać.

- Dlaczego nie zadzwonisz do niej?

- Bo nie odbiera ode mnie telefonów. – warknął. – Przekaż jej, że ją kocham i się martwię.

- Ok., przekażę. – westchnęłam głośno. – Mam dosć tych waszych przepychanek. Albo jesteście razem, albo nie.

- Jej to powiedz. Ok… oddaję Ci mamę. – przekazał słuchawkę rodzicielce i rzucił kilka zdań na odchodne, że wychodzi i nie wie kiedy wróci.

- Nicolas przez ten wyjazd stał się strasznie męczący. Wymyśla, że Miri go zdradza z jakimś Hiszpanem, a gdy nie odbiera telefonów to wpada w panikę.

- Tak, wiem. Miri ciągle powtarza, że musi mu się spowiadać z każdego swojego kroku. Myślę, że Nick ewidentnie przegina.

- Wiesz jaki on jest. Jest zakochany… Ty też kiedyś będziesz i zobaczysz jak to jest być z kimś na odległość. Oczywiście nie życzę Ci tego, bo to nic fajnego mieć faceta na drugim końcu świata…

- Maman, czy mówisz mi o tym z własnego doświadczenia? – odpowiedziała mi cisza. – Tak myślałam.

- Muszę już kończyć. Bądźcie grzeczne i zadzwoń do mnie jutro. – rozłączyłam się nim znów zaczęłaby lamentować.

Następnego dnia spotkałam się w wyznaczonym miejscu z Álvaro. Przywitał mnie szerokim (jeszcze szerszym niż zwykle) uśmiechem i całusem w policzek. Jego sportowy strój jak zwykle podkreślał umięśnienie, a ray bany na nosie dodawały zawadiackiego wyglądu.

- Jak się dziś czujesz? – biegliśmy równo siebie i już przywykliśmy do swojego tempa. Poprzedniego dnia nie potrafiliśmy się zgrać, albo on był pierwszy, albo ja. Tym razem biegliśmy ramię w ramię.

- Dobrze. Cały dzień starałam się nie myśleć o Santiago, ale wiesz jak to jest. Jeśli starasz się nie myśleć, to mózg płata Ci figle i nie robisz nic innego oprócz myślenia o tej właśnie osobie.

- Znam to. – zaśmiał się serdecznie. Zlekceważyłam jego wyznanie i spojrzałam przed siebie na coraz mniej zaludnioną plażę.

- Stresujesz się przed meczem? Gracie jutro, tak?

- Zgadza się. – odpowiedział poprawiając okulary, które lekko zsunęły mu się na nos. – Ale nie stresuję się. Mecz mamy bankowo wygrany. Gramy ze Szwajcarią,  a nie jest to zbyt wymagający przeciwnik.

- A zdziwiłbyś się, że tacy niepozorni gracze, a nakopią Wam w tyłki. – zaśmiałam się na wyraz jego twarzy.

- Czyżbyś nam nie kibicowała?

- Ależ skąd. Jestem tylko racjonalnym obserwatorem. Czasami gdy myślimy, że jesteśmy niepokonani, zjawia się istota, która wywraca życie do góry nogami. Np. taki Szwajcar, wbiegnie na boisko w ostatniej minucie i strzeli decydującego gola. Musisz przeanalizować taki scenariusz. – brunet odpowiedział mi śmiechem. – No co? Znam się trochę na piłce. Mój ojciec był wielkim fanem Paris Saint-Germain FC. Byłam z nim nawet parę razy na meczu.

- Bastien, tak? – kiwnęłam głową. – A Santiago?

- Co z nim? – zdziwiłam się momentalnie.

- Komu kibicuje?

- Z tego co wiem to grał kiedyś zawodowo, ale wykluczyła go kontuzja. Jego brat jest trenerem. Louis Enrique, kojarzysz? – przytaknął. – Co o nim sądzisz? Ja nie poznałam go jeszcze, a z tego co wywnioskowałam ze słów Santiago, to jest trochę rozpuszczony i zadufany w sobie.

- Czy ja wiem… - podrapał się po brodzie. – Rozmawiałem z nim kilka razy. Byłem na treningu kolegów i muszę przyznać, że jest specyficzny. Ma dziwne poczucie humoru, ale nie odniosłem wrażenia, że jest zadufany. Jest perfekcjonistą, to na pewno. Czyli… już coraz częściej myślisz o poznaniu swojej nowej rodziny?

- Chyba będę musiała kiedyś ją poznać, ale trochę się boję. Nie wiem jak mnie przyjmą… jak wpadkę ich Santiago, czy jako członka rodziny…

- Z tego co mówiłaś to Twoja mama naprawdę kochała Santiago, więc nie możesz mówić na siebie „wpadka”. – zatrzymał się by złapać oddech. – Przyszłaś na świat, bo dwoje ludzi się kochało. Nie myśl inaczej.

- Jak to nie? Jestem owocem wakacyjnego romansu, który skończył się wraz z wyjazdem mojej matki.

- To niczego nie zmienia. Sama mówiłaś, że Santi wciąż pyta o Twoją matkę. Czyli nie jest mu obojętna. – złapał mnie za ramię. – Nie możliwe by taka dziewczyna jak Ty nie przyszła na świat z miłości.

- Przestań. – odtrąciłam jego dłoń i usiadłam na piasku. Po chwili piłkarz zajął miejsce obok mnie i razem tępo wpatrywaliśmy się w zachód słońca.

- Czyli to jest nasza pierwsza randka? – poruszał brwiami na widok mojej kwaśnej miny. – Nie masz ochoty coś zjeść? Ja chętnie wybrałbym się do jakiejś knajpy.

- W sumie czemu nie. Tylko w takim stroju… - wskazałam na dres i buty do biegania. - …gdzieś mnie wpuszczą?

- O to się nie martw. – podniósł się i pomógł mi wstać. – Na szczęście mamy zamówiony stoik na dwudziestą pierwszą. Masz chwilę, by się przebrać. – szturchnęłam go w bok i razem udaliśmy się do wyjścia z plaży. Nie podobało mi się, że sam zaplanował co będziemy robić, ale w zasadzie inaczej bym się nie zgodziła na kolację. Dopiero gdy postawił mnie przed faktem dokonanym, uległam i zgodziłam się.

Podwiózł mnie pod hotel i zadeklarował, że za pół godziny będzie z powrotem. Wbiegłam szybko na swoje piętro i wparowałam bez słowa do łazienki. Miri krzyknęła czy coś się stało, ale nie zdążyłam jej odpowiedzieć. Wzięłam prysznic, by się odświeżyć i wróciłam do pokoju owinięta samym ręcznikiem.

- Wariatko!  Powiesz mi co się dzieje? – zatrzymała mnie pośrodku pokoju i złapała za ramiona.

- Nie mam co na siebie założyć. Pomóż mi, mam tylko dwadzieścia minut. – blondynka rzuciła się w wir przerzucania rzeczy w szafie i już po chwili znalazła sukienkę. Białą w granatowe kwiatuszki. – Nie przesadzasz?

- Nie powiedziałaś mi nawet jaka to okazja. Sukienka jest dobra na wszystko. – zaśmiała się. – Jak mniemam… umówiłaś się z Álvaro.

- No, tak wyszło. – przyjaciółka klasnęła głośno w dłonie i wydała z siebie krzyk zadowolenia.

- Nawet nie wiesz jak się cieszę. A teraz… - rzuciła we mnie sukienką. – Zakładaj ją, a ja poszukam odpowiednich butów.

Zniknęła na chwilę w przedpokoju, gdzie rozłożone miałyśmy wszystkie nasze buty i wróciła po chwili z brązowymi koturnami. Założyłam wszystko, upięłam włosy i lekko spryskałam się delikatnymi perfumami. Do ręki wzięłam małą kopertówkę i byłam gotowa do wyjścia.

Zjechałam windą do głównego holu i wyszłam przed hotel, gdzie o swój lśniący samochód opierał się uśmiechnięty od ucha do ucha Álvaro. Wyglądał obłędnie jak to zwykle miał w zwyczaju: koszula z drobniutką granatowo białą kratkę, czarne dżinsy i białe conversy. Uśmiechnęłam się na jego widok i zeszłam powoli po schodkach. Otworzył mi drzwi od strony pasażera i gestem ręki zaprosił do środka.

- Pięknie wyglądasz. – zapiął pas. – I jeśli jakaś dziewczyna mi kiedyś powie, że potrzebuje dwóch godzin na przebranie się, to ją wyśmieję. – posłał mi uśmiech.

- Niektóre potrzebują dwóch godzin. Najwidoczniej spotykasz się z takimi, które mają wiele do zatuszowania. – wystawiłam mi język, co przyjął ze stoickim wyrazem twarzy. – Żartowałam przecież.

Jechaliśmy w zupełnej ciszy, co straszliwie mi przeszkadzało. Álvaro zawsze rzucał jakimś żartem czy rozluźniającym atmosferę stwierdzeniem, a tym razem siedział wyraźnie zestresowany. Chyba nie było to spowodowane naszym spotkaniem, ponieważ widzieliśmy się tego dnia i nic nie wskazywało na to, by miał jakieś obiekcje.

- Co się dzieje? – spytałam kiedy pomógł mi wyjść z samochodu i zatrzasnął za mną drzwi samochodu.

- A co się ma dziać? – uśmiech na jego twarzy ponownie zagościł.

- Wydajesz się być spięty.

Nie uzyskałam żadnej odpowiedzi. Weszliśmy razem do restauracji która przytłoczyła mnie już od samego wejścia. Brunet podał swoje nazwisko konsjerżowi, który zaprowadził nas do stolika. W restauracji panował całkiem duży ruch, ale na całe szczęście nasz stolik znajdował się na uboczu i nie musieliśmy przekrzykiwać innych, by się swobodnie porozumieć.

- Ładne miejsce. – skomentowałam po krótkiej chwili. Chciałam go jakoś rozluźnić, rozweselić, ale nie umiałam znaleźć odpowiednich słów. Zamówiliśmy coś do jedzenia i wymienialiśmy co chwilę spojrzenia. – No powiedz coś wreszcie! Od pół godziny zachowujesz się dziwnie.

Para siedząca nieopodal zwróciła uwagę wszystkich. Mężczyzna ukląkł na jego kolano, kobieta zaczęła piszczeć i już po chwili na jej palcu pojawił się błyszczący jak diabli pierścionek. Bawiliśmy brawo chyba z całą restauracją.

- Mam ochotę Cię pocałować, ale wiem, że to mogłoby się skończyć guzem. – zaśmiał się przerywając ciszę. Spojrzałam na niego zaskoczona i nachyliłam się nad stolikiem zawadiacko.

- Skąd wiesz jak zareaguję? – poruszałam brwiami. Nie musiałam długo czekać na jego reakcję. Nachylił się nad stolikiem i skradł mi całusa. Postanowiłam jednak dać mu małą nauczkę i uderzyłam go z liścia w policzek, co zaciekawiło ludzi siedzących wokół nas. Jedni najwyraźniej się oświadczali, inni okładali po twarzy. Zaśmiałam się głośno na wyraz jego twarzy i podałam szklankę wody z lodem, by przyłożył sobie do policzka.

- I tak było warto. – zaśmiał się trzymając za obolałą twarz.

Nie wiedziałam czego tak naprawdę od niego oczekiwałam. Ciągłego zdobywania? Nie chciałam tak szybko dać za wygraną, bo dobrze wiedziałam, że moja niedostępność działała na niego jak magnes. Każdy unik, czy odtrącenie, powodowały, że biegł za mną jeszcze szybciej i właśnie to mi się podobało. Chciałam być zdobywana i adorowana. Może czasami faktycznie przesadzałam ze swoją nieustępliwością, ale mimo wszystko miałam satysfakcję.

- To może skoro mamy przełamane pierwsze lody… - zaczął, kiedy wyszliśmy razem z restauracji i skierowaliśmy się do jego samochodu, który zaparkowany był nieopodal budynku na strzeżonym parkingu. - …dałabyś mi wreszcie swój numer telefonu? – zakryłam twarz torebką, żeby nie wybuchnąć głośnym śmiechem, ale nie mogłam się powstrzymać i już po chwili śmiałam się na całego. – No co? Dawaj ten numer i to już! – uśmiech nie znikał z jego twarzy.

- Co za stanowczość, panie Vázquez! – wsiadłam do samochodu i położyłam torebkę na kolanach. Mój towarzysz zajął miejsce za kierownicą, ale nie odpalił od razu. Odwrócił się w moją stronę i spojrzał wyczekująco. – Słucham, pana.

- Poproszę numer telefonu. – wyjął z kieszeni najnowszy model iphone i z niecierpliwością czekał na mój ruch.

- Znamy się na tyle by dać Ci numer telefonu? No nie wiem, nie wiem. – przeciągałam chwilę najdłużej jak tylko mogłam i chichotałam pod nosem na wyraz jego twarzy.

- Mademoiselle, Charlotte. – zwrócił się do mnie po francusku. Tym razem to on śmiał się z mojej kwaśnej miny. – Daj mi numer telefonu, bo nie odpalę samochodu i będziemy tu tak siedzieć do rana.

- Monsieur, Álvaro. – zaakcentowałam pierwszy wyraz. – Zaczynasz być coraz bardziej stanowczy. - bawiła mnie ta sytuacja, jego zresztą też. Nadmiernie akcentowaliśmy swoje racje i nie chcieliśmy dać za wygraną.  – No, ale dobrze. Skoro Pan nalega. – wzruszyłam bezradnie ramionami i wyrecytowałam swój numer, który brunet szybko wpisał do swojego telefonu. Uśmiechnął się szeroko i odpalił silnik samochodu.

Jeszcze tego samego wieczoru dostałam od niego wiadomość tekstową: „Czuję się dziwnie pobudzony przez to, że mogę napisać do Ciebie o każdej porze dnia i nocy./ Á”. Uśmiechnęłam się mimowolnie i odłożyłam telefon z powrotem na szafkę obok łóżka.

***************************************************** 

 Hej! Mam problemy z pisaniem romantyczych sytuacji... gdybym mogła to odciągnęłabym to ile się da, ale  Álvaro aż się prosi! :-)
Liczę na Wasze opinie pod postem. Pozdrawiam i do kolejnego!