Chapter 2

A bon chat, bon rat

Obudziłam się z okropnym bólem głowy. Miałam wrażenie, że nie wstanę z łóżka i zacznę wymiotować już na starcie. Na szczęście odbyło się bez nieprzyjemnych niespodzianek i zjechałam windą do restauracji na śniadanie. Miri nie mogła przyjąć żadnego jedzenia i siedziała w pokoju próbując wybić sobie kolejne picie z głowy. Również czułam się fatalnie, ale chciałam cokolwiek zjeść zanim zażyję jakąś tabletkę przeciwbólową.

To była istna tortura. Wzięłam zimny jak lód prysznic, by dojść do siebie choć po części i założyłam krótkie spodenki oraz koszulkę na ramiączkach. Panował nieziemski upał, a w naszym pokoju klimatyzacja ledwo co dawała radę.

- Idziemy na plażę. – zarządziła Miri po tym jak poczuła się lepiej. Spojrzałam na nią jak na skończoną wariatkę i z powrotem opadłam bezsilnie na łóżko. – No weź się w garść, Charlie. Poopalamy się, pójdziemy zjeść coś dobrego i pospacerujemy po Barcelonie. Przecież nie spędzimy całego dnia w hotelu. – usiadła na skraju mojego łóżka. – A kiedy chcesz do niego iść? – wzruszyłam w odpowiedzi ramionami. – Nie wiesz? Myślałam, że jak najszybciej, żeby wreszcie z nim porozmawiać. Sama tego przecież chciałaś.

- Ale coraz ciężej mi się zmotywować, żeby go odnaleźć. Nie wiem czego mam się spodziewać… kogo zastanę… a może jego rodzinę, dzieci… nie mogę przecież im zniszczyć życia. – podniosłam się na łokciach. – Gdyby ktoś pojawił się w moich drzwiach i mówił, że jest synem/córką Bastien’a, to chyba bym padła na zawał.

- Nikim się nie przejmuj i idź do niego. Musisz się z nim spotkać, bo inaczej ta cała sprawa Cię wykończy.

- Ale ja się boję. – wtuliłam się w ramię przyjaciółki. – A jeśli każde mi spadać? Może mi nie uwierzyć, bo w zasadzie to brzmi całkiem nieprawdopodobnie.

- Że co? Nieprawdopodobnie? Zachciało mu się zaliczyć… bez urazy, Twoją mamę, więc niech poniesie konsekwencje ze swojego czynu. Chce czy nie chce, pozna prawdę. I to jeszcze dziś.

- Nie mam jego adresu. Jak mam go odnaleźć? Mama dała mi tylko nazwisko i powiedziała, że kiedyś mieszkał na Av. Portal de l’Angel, koło placu katalońskiego. Mógł się już dawno wyprowadzić.

- Trzeba będzie kogoś zapytać i po sprawie. Nie możesz siedzieć i rozmyślać w nieskończoność. Twoja mama też jest pewnie ciekawa czy już u niego byłaś.

- Mama… właśnie, dobrze, że mi przypomniałaś. Miałam do niej zadzwonić i ją trochę uspokoić.

- Ok., idę się przebrać i możemy wyjść na plażę. Tylko mnie nie wystaw. – pogroziła mi palcem i zamknęła się w łazience. Wyjęłam telefon komórkowy z torebki i wybrałam numer do mamy. Kilka połączeń oczekiwania i wreszcie odebrała.

- Cześć, mamo. Co słychać? – spytałam.

- To chyba ja powinnam zapytać o to Ciebie, Charlotte. – ściszyła trochę głos, jakby nie chciała, by kto nieproszony ją usłyszał. – Byłaś u niego?

- Czemu mówisz szeptem?

- W salonie siedzi babcia. Nie chcę, żeby coś usłyszała. – westchnęła. – To jak?

- Nie byłam u niego, ale zamierzam to zrobić po południu. Wybieramy się właśnie z Miri na plażę. Co w domu?

- Nicolas wpadł na chwilę przed pracą, Valentin pojechał do Marsylii na kawalerski swojego kolegi, a Marianne jak zwykle przesiaduje u Romain’a. Siedzimy z babcią i pijemy kawę. Wiesz… ploteczki.

- Babcia dalej opłakuje rozwód z Pierre’m? – zaśmiałam się do słuchawki.

- Żartujesz? Już znalazła sobie męża numer 5. Ona jest lepsza od nas wszystkich razem wziętych. Ty przez ostatni raz byłaś może na pięciu randkach, a ona dwa razy zdążyła się rozwieść.

- Masz rację. – westchnęłam. – Nie odziedziczyłam po niej uroku osobistego. Choć byłyśmy wczoraj w klubie i nie narzekałam na brak zainteresowania.

- Tylko uważaj, błagam Cię. Nie kończ tego wyjazdu tak jak ja przed laty.

- Zapomnij. Potrafię się opanować. – usłyszałam jak przełyka głośno ślinę. – Przepraszam. To nie miało tak zabrzmieć.

- W porządku. Jadłaś już coś?

- Tak, byłam na śniadaniu w restauracji hotelowej. To może nie „Ritz”, ale omlet pierwsza klasa.

- Dobra, lecę do babci. Bo znów umówi mnie na randkę w ciemno, a ja nie zdążę zareagować. – usłyszałam jej śmiech. – Bawcie się dobrze i dzwoń jak tylko coś będziesz wiedzieć.

- Oui, mamo. Pozdrów babcię i do usłyszenia. – nie pozwoliłam, by zaczęła płakać do słuchawki i czym prędzej się rozłączyłam. Była stuprocentową kobietą, twardo stąpająca po ziemi. A mimo to, słysząc o swojej dawnej miłości, zaczynała lamentować jak mała dziewczynka.

Założyłam czarny strój kąpielowy, który kupiłam specjalnie na wyjazd. Miał delikatnie, koronkowe zdobienia na topie, natomiast dół był zwykły, przez to dla mnie interesujący. Na wierzch narzuciłam białą zwiewną koszulkę i dżinsowe krótkie spodenki. Skórzane sandałki wylądowały na moich stopach, tuż po tym jak Miri wyszła z łazienki i byłam gotowa. Do lnianej torby zapakowałyśmy kapelusze, okulary, olejek i oczywiście ręczniki.

Po drodze na plażę, Miri kupiła dla siebie bagietkę, czym chciała podkreślić swoje paryskie pochodzenie, a że nie jadła śniadanie, to pochłonęła ją zanim weszłyśmy na piasek. Kupiłyśmy wodę mineralną i zajęłyśmy dwa białe leżaki z widokiem na wodę, która działała kojąco na moją migrenę. A raczej kaca.

Tłum turystów, którzy szturmowali plażę był przytłaczający, ale już po chwili wcale ich nie zauważałam. Na horyzoncie pojawili się oni. Ubrani jedynie w spodenki, z nagim, idealnie wyrzeźbionym torsem, wyglądali jak żywcem wyciągnięci ze „Słonecznego patrolu”. Zsunęłam okulary na szubek nosa, by kontrolować ich poczynania, po czym zauważyłam znaną mi dobrze niebieską parę oczu, która zmierzała w moim kierunku.

- Witaj, Charlotte. – usiadł na moim leżaku i próbował ucałować mnie na przywitanie w policzek, ale osunęłam swoją głową. – Nie pamiętasz mnie?

- Jasne, że tak. Chłopak, którego imię zostało zaczerpnięte z telenoweli wenezuelskiej. – wymieniliśmy się uśmiechami. – Co tutaj robisz?

- Jak to co? Umówiliśmy się z Miri o jedenastej przy barze na plaży. – spojrzałam na blondynkę, która zasłoniła się momentalnie swoim kapeluszem.

- Doprawdy?

- Przyszedłem, żeby was zaprosić na leżaki trochę dalej, gdzie jest o niebo ciszej niż tutaj i zdecydowanie bardziej pusto. To co? – złapał moją lnianą torbę i był gotowy do startu.

- Hola, hola. – złapałam go za łokieć. – Ja nie powiedziałam, że gdziekolwiek się stąd ruszam. – założyłam ręce na krzyż i spojrzałam na niego spod byka. Nim się spostrzegłam, brunet złapał mnie w pasie i przerzucił bez najmniejszego problemu przez ramię, co towarzyszyło mojemu przeraźliwemu krzykowi. Ludzie wokoło przyglądali się nam z rozbawieniem, nawet Miri nie kryła swojego szerokiego uśmiechu i zaczęła szybko zbierać nasze rozrzucone rzeczy.

Álvaro przeniósł mnie kilkaset metrów dalej, gdzie faktycznie było zdecydowanie mniej ludzi. Posadził mnie na jednym z leżaków i z rozbawieniem spojrzał na swoich kumpli.

- Przesyłka dostarczona w jednym kawałku. – przybił żółwika z jednym z kolegów i zajął miejsce tuż obok mnie. Chwilę później dołączyła do nas Miri, niosąc pod ręką dużą torbę i z przerzuconymi ręcznikami przez ramię.

- Cześć wszystkim. – pomachała na przywitanie chłopakom i zajęła miejsce z mojej drugiej strony. – Wybacz, Charlie. Oni tak ładnie prosili, a ja nie umiałam im odmówić. – zwróciła się do mnie po francusku.

- Knujesz za moimi plecami. To nie jest fair. – byłam naprawdę oburzona, ale w gruncie rzeczy cieszyłam się na spotkanie z Álvaro. Od razu na mojej twarzy zagościł szeroki uśmiech i to chyba oznaczało, że polubiłam go od pierwszego spotkania.

- Wiem, ale przecież nic takiego się nie stało.  – uśmiechnęła się do mnie przepraszająco.

- Idziemy zamówić coś do picia, co wam przynieść? – zwrócił się do nas Álvaro.

- Dwa razy virgin mojito, poproszę. – odpowiedziała pospiesznie Miri i ponownie zwróciła się do mnie w naszym ojczystym języku. – Pardon, Charlie. Zabawmy się, jesteśmy w końcu na wakacjach.

- Dobra, dobra. Wybaczam Ci, ale tylko dlatego, że na horyzoncie widzę parę sześciopaków. – zsunęłam okulary i spojrzałam na zbliżającego się Álvaro wraz z paroma kolegami. Brunet posłał mi szeroki uśmiech i już po chwili podał mi mojego drinka. Przedstawił mi pokrótce każdego z nich, którzy po kolei podali mi dłoń.

Álvaro czarował mnie na każdym możliwym kroku. Miałam wrażenie, że byliśmy zupełnie sami na plaży, która uginała się od obcych ludzi. Miri pochłonęła się w rozmowie z kolegami, którzy posługiwali się językiem angielskim. Wydawało mi się, że Álvaro skupiał całą swoją uwagę tylko i wyłącznie na mnie. Nawet kiedy rzucili się na nich kibice, którzy domagali się zrobienia sobie zdjęcia ze swoimi „idolami”. Ciężko mi było w to uwierzyć, ale oni naprawdę grali zawodowo w piłkę i odnosili całkiem spore sukcesy. Część z nich grała na stałe w Anglii, część w Barcelonie, ale wspólnie występowali dla narodowych barw Hiszpanii. Dlatego też przyjaźnili się od lat i spędzali ze sobą dużo wolnego czasu.

- To jak to jest… grasz w Hiszpanii i Anglii? Jeździsz tam i z powrotem? – zwróciłam się do bruneta, który położył się na leżaku obok i uniósł piwo, by wypić za moje zdrowie.

- Jestem zawodnikiem Getafe, ale zostałem wypożyczony do Walii do Swansea F.C. Czyli jest tak gdy Twój klub dla którego grasz ma Cię w dupie. – napił się piwa.

- Nie przesadzaj, Álvaro. – zwrócił się do niego Sergi. – Przynajmniej grasz, a nie siedzisz na ławce jak ja.

- Daję z siebie sto pięćdziesiąt procent, a i tak czuję jak się cofam. – westchnął głośno. – Wypruwałem sobie żyły przez lata i co mi z tego przyszło?

- Ale robisz to co kochasz, tak? – tym razem to ja zadałam pytanie.

- No jasne, że tak. – uśmiechnął się do mnie. – Inaczej nie siedziałbym w tym wszystkim. A Ty co robisz zawodowo? Ja ciągle gadam o sobie, a Ty tylko zadajesz pytania.

- Parę miesięcy temu obroniłam licencjat z zarządzania i pracuję w galerii mojej mamy w Paryżu. Zajmuję się marketingiem i zamówieniami jej prac. – odpowiedziałam.

- Twoja mama ma galerię? – spojrzał na mnie znad swoich ray banów.

- Oui. Jest malarką i niespełnioną artystką w jednym. Wiesz jak to jest we Francji… a w Paryżu to już w ogóle. Roi się od malarzy, rzeźbiarzy, projektantów i fotografów. Zresztą cała moja rodzina ma jakieś artystyczne zdolności, prócz mnie.

- Nie wierzę w to. Twoja mama maluje, więc i Ty zapewne masz jakiś niesamowity talent.

- Do denerwowania ludzi. – wtrąciła Miri, przeglądając jakąś gazetę z modą. Zaśmiałam się na jej słowa i ochoczo przytaknęłam.

Chłopcy chwilę później zerwali się z miejsca, żeby udać się na szaleńczy maraton kitesurfingowy. Podziwiałyśmy ich z daleka jak dawali sobie radę z falami i nieposkromionym wiatrem. Widać było, że nie jest ich to ich pierwsza styczność z deską surfingową i bardzo dobrze sobie radzą. Miałam okazję do nich dołączyć i nauczyć się tego czy owego, ale spanikowałam. Nie byłam najlepszą pływaczką i szczerze bałam się kontaktu z takim sportem. Wolałam obserwować ich z plaży i śmiać się z ich przewrotek.

- Idziemy dziś odszukać Twojego biologicznego ojca, tak? – zwróciła się do mnie Miri, kiedy wreszcie mogłyśmy swobodnie porozmawiać w naszym ojczystym języku, bez gwizdów zachwytu od strony chłopaków.

- Myślałam, że zrobię to sama.

- Nie zostawię Cię samą z tym wszystkim. Razem go odnajdziemy. – uśmiechnęła się do mnie szeroko. Posłałam jej pełne wzruszenia spojrzenie i wróciłam do przeglądania gazety.

To niesamowite jak dwie zupełnie różne od siebie osoby, potrafią stworzyć przyjaźń na całe życie. Kiedy zobaczyłam po raz pierwszy Miri, uważałam, że jest zarozumiałą i zapatrzoną w siebie dziewczynką z dwoma długimi warkoczami. Spieszyła się na francuski i wpadła na mnie, przewracając mnie na ziemię. Z początku nie pałałyśmy do siebie sympatią, ale kiedy nasze matki zaczęły się spotykać na kawie, my miałyśmy okazję do wspólnej zabawy. Miałyśmy po osiem lat, a już wtedy chciałyśmy mieć kogoś z kim mogłybyśmy porozmawiać dosłownie o wszystkim. Mireille była dla mnie jak siostra, choć miałam starszą Marianne, to właśnie Miri wysłuchiwała moich opowieści. Starsza o trzy lata siostra miała swoje „dojrzalsze” towarzystwo i nie zwracała na młodsze rodzeństwo. Zawsze miała lepszy kontakt z najstarszym z nas Valentin’em, natomiast ja w swojej paczce znalazłam miejsce dla rok starszego Nicolas’a. Już wtedy w oko wpadła mu moja przyjaciółka. Byliśmy jednak dziećmi i nie zwracaliśmy uwagi na relacje damsko-męskie. Skupialiśmy się raczej na zabawie i budowaniu domku na drzewie. W rezultacie i tak całą robotę odwalił za nas Bastien. 

Álvaro wrócił do nas jakiś czas później, zostawiając swoich kumpli w wodzie. Złapał mnie w pasie i przerzucił przez ramię, jak już wcześniej uczynił. Miałam ochotę go udusić i ściągnąć mu spodenki, bo akurat moje dłonie znajdowały się na wysokości jego tyłka. Zaprzestałam jakichkolwiek prób, kiedy poczułam jego dłoń na mojej pupie i gdy oznajmił spokojnym tonem, że i ja stracę dolną część stroju kąpielowego. Nie chciałam świecić gołym tyłkiem na plaży pełnej ludzi, więc uspokoiłam go jak tylko mogłam i razem weszliśmy do ciepłej wody. Na wstępie chciał mnie utopić, ale i ja nie pozostałam dłużna. Szybko skoczyłam na jego plecy i próbowałam zanurzyć, ale był niewątpliwie silniejszy ode mnie i wszystko obróciło się przeciwko mnie.

- No daj już mi spokój! – pisnęłam, po raz kolejny wynurzając się z wody. – Chcesz mnie utopić?

- Ależ skąd. – uśmiechnął się szeroko. – Pracuję na Twój numer telefonu.

- Myślisz, że jeżeli mnie utopisz to możesz liczyć na numer? Zwariowałeś. – próbowałam wyjść z wody i wrócić na leżak, ale ponownie złapał mnie w pasie i przyciągnął do siebie.

- Liczę na kawę od której mówię od wczoraj, a Ty jesteś nieugięta. – trzymał mnie za ramiona, przez co czułam na plecach jego klatkę piersiową. – To jak będzie? Randka czy utopienie?

- Nie dajesz mi żadnego wyboru. – westchnęłam i uwolniłam się z jego objęć. – Utopienie! – odskoczyłam od niego szybko i wydostałam się z wody. Pomachałam mu z leżaka, który szybko zajęłam i odwzajemniłam uśmiech Miri.

- On jest serio… boski. – blondynka dała upust swojej ekscytacji piszcząc jak mała dziewczynka. – Musisz się z nim umówić!

- Musi się więcej postarać. Niech nie myśli, że jestem pierwszą lepszą dziewczyną, która poleci na jego… nieziemskie… niebieskie oczy… - zaśmiałam się ze swoich słów, które kiedyś prawdopodobnie nigdy nie wyszłyby z moich ust.

- A widzisz. Podoba Ci się! – przyjaciółka klasnęła w dłonie.

- No jasne, że tak. Ma w sobie „to coś”. Ale numeru telefonu jeszcze nie dostanie. – puściłam jej oczko. Kontynuowałyśmy obserwowanie nowych kolegów, którzy w dalszym ciągu spędzali czas w wodzie. Ekscytowali się przy tym jak mali chłopcy, choć z wyglądu przypominali modeli żywcem wyciągniętych z pierwszych stron czasopism. Zwracali na siebie uwagę wszystkich dziewczyn w okolicy, a mimo to i tak w rezultacie położyli się na leżakach obok nas. Miałyśmy przez to niezmierną satysfakcję.

Hej! Kolejny rozdział za nami. Mam wrażenie, że moje opowiadania z dnia na dzień tracą czytelników. Może jest to spowodowane wakacjami, bo kto przesiaduje przez cały czas na kompie (ja??) i czyta nowości. No, ale mam nadzieję, że jednak ktoś czyta i komentuje :-)